در دین اسلام سفارش شده است وقتی بچه به دنیا می آید، در گوش راست او اذان خوانده شود و در گوش چپ او اقامه؛ تا از همان لحظه ی ورود به این دنیا با شعائر دین اسلام آشنا شود.
وقتی بچه مسلمان به سن تکلیف رسید، نماز در رأس همه ی واجبات او قرار می گیرد.
در هنگام مرگ و دفن یک مسلمان واجب است نماز میّت بر او خوانده شود.
اولین سؤال در قبر و قیامت از نماز می باشد.
نماز بهترین و ناب ترین ارتباط مخلوق با خالق است، که با به جا آوردن آن، فریاد شیطان بلند می شود. اینجاست که امام عصر روحی و ارواحنا له الفداء فرموده اند: " هیچ چیز مثل نماز بینی شیطان را به خاک نمی مالد و او را خوار نمی کند ، پس نماز بخوان و بینی شیطان را بخاک بمال." (بحارالانوار ، ج53 ، ص 182)
پس با استعانت از محضر حضرت ولی عصر روحی فداه تلاش کنیم این فریضه عظیم را در اول وقت به جا آوریم.
آیت الله انصاری همدانی رحمة الله علیه فرموده اند:"خداوند تمام اسرار عرفان را در نماز جمع کرده است."
از محضر آیت الله بهجت رحمة الله علیه سؤال شد چه کنیم احساس لذت از نمازمان داشته باشیم؟ بعد از چند بار اصرار فرمودند: « این احساس لذت در نماز یک سری مقدّمات خارج از نماز دارد و یک سری مقدّمات در خود نماز؛ قبل از نماز و خارج از نماز این است که انسان گناه نکند. قلب را سیاه نکند. دل را تیره نکند. معصیت روح را مکدر می کند. نورانیّت دل را می برد. امّا هنگام خود نماز، انسان باید زنجیر و سیمی دور خود بکشد تا غیر خدا داخل نشود. بایستی فکرش را از غیر خدا منصرف کند و توجهش به غیر خدا مشغول نشود.»
آیت الله حائری شیرازی أعلی الله مقامه فرموده اند: « خدایا تو کیستی که امام حسین علیه السلام حاضر است برای یک شب مناجات با تو، از أشقی الاشقیاء مهلت بگیرد! »

در قرن دوم هجری مردی خوشگذران در بغداد زندگی می کرد. نام او بشر بن حارث بود. شبی دوستان بشر در خانه او گرد هم جمع شده بودند و مشغول خوشگذرانی و نوشیدن شراب بودند. صدای آلات موسیقی و غناء در کوچه می پیچید. همان موقع امام موسی بن جعفر علیه السلام از آن کوچه عبور می کرد. امام مقابل خانه بشر ایستاد و در زد. کنیز خانه در را باز کرد.
امام موسی بن جعفر علیه السلام از او پرسید: آیا صاحب این خانه آزاد است یا بنده؟!
زن جواب داد: آزاد است.
امام فرمود: راست گفتی. اگر بنده ی خدا بود، حتما از خداوند شرم می کرد.
سپس به راه خود ادامه داد.

بشر که متوجه گفتگوی کنیز با امام شده بود. پا برهنه به طرف امام دوید و به او گفت: ای مولای من! آنچه را که به زن گفتی برای من تکرار کن.
امام مجدّدا سخن خود را تکرار کرد. در این هنگام نور الهی بر قلب بشر تابید و از کرده خود پشیمان شد.
بشر دست امام موسی علیه السلام را بوسید و گونه های خود را بر خاک مالید در حالیکه گریه می کرد و می گفت: بل عبدٌ ... بل عبدٌ ...
از آن زمان به بعد بشر زندگی جدیدی را شروع کرد به گونه ای که یکی از پرهیزکارترین بندگان خدا شد و در پارسایی به مقامی رسید که مردم خاکی را که او گام هایش را روی آن می گذاشت مقدّس می شمردند.
بشر تا پایان عمر خود پا برهنه راه می رفت ، زیرا در حالی که پا برهنه بود نور الهی وجودش را فرا گرفت و نفس پاک امام موسی بن جعفر علیه السلام او را متحول کرد. به همین دلیل به « بشر حافی » معروف شد. ( یعنی بشر پابرهنه )

*********************************

در تذکرة الأولیاء عطار نیشابوری آمده است که بشر حافی روزی کاغذی دید که بر آن نوشته « بسم الله الرحمن الرحیم ». بشر کاغذ را برداشت و عطری خرید و آن کاغذ را معطّر کرد و به تعظیم ، آن کاغذ را در خانه قرار داد.

بزرگی آن شب در خواب دید که به او گفتند بشر را بگویید:

« طیّبت اسمنا فطیّبناک و بجّلت اسمنا فبجّلناک ، طهّرت اسمنا فطهّرناک ، فبعزّتی لأطیّبنّ اسمک فی الدنیا و الأخرة .»


اسم ما را خوشبو گردانیدی پس تو را خوشبو گردانیدیم و ارزش اسم ما را بالا بردی و گرامی داشتی پس ارزش و منزلت تو را بالا بردیم ؛ اسم ما را پاکیزه و طاهر گردانیدی پس تو را پاک و طاهر کردیم ؛ قسم به عزّت و بزرگواری خودم نام تو را در دنیا و آخرت پاکیزه و مطهّر می کنم.

به نام خدا

این وبلاگ را تقدیم می کنم به همسر عزیزم.

انشاء الله در آینده از نوشته های ایشون بهره ببرید و دعای خیرتون شامل حال من نیز بشه.